From the Perceptible to the Intelligible
What happens when, as Plotinus says, the soul has returned to her beloved homeland? We know, but we also don't know. The difficulty is to speak of this return. Language, words, and thought are the very signs of the soul's journey. If they exist, the soul has not returned. They are what the soul has left behind. Once they had existed. Once, in the world of the senses, they had reigned supreme. Slowly, the soul had started to learn about higher realities. She had understood that the world of the senses was not all there was. So she had begun to search for a way beyond. She had tried language, words, and thought. They had brought her closer to her homeland. But they could not have brought her all the way. So the soul wept. She has wept. She is still weeping. But then, after long and arduous trials, she saw that what she needed to do was not think or speak. She needed to be.
Now, the soul has seen. The soul has returned—to her beloved homeland.
Από τα Αισθητά στα Νοητά
Τι γίνεται όταν, όπως λέει ο Πλωτίνος, η ψυχή έχει επιστρέψει στην αγαπημένη της πατρίδα; Ξέρουμε, αλλά και δεν ξέρουμε. Η δυσκολία είναι να μιλήσουμε για αυτή την επιστροφή. Η γλώσσα, οι λέξεις και η σκέψη είναι τα ίδια τα σημάδια του ταξιδιού της ψυχής. Αν υπάρχουν, η ψυχή δεν έχει επιστρέψει. Είναι αυτά που άφησε πίσω της η ψυχή. Κάποτε υπήρχαν. Κάποτε, στον κόσμο των αισθήσεων, είχαν κυριαρχήσει. Σιγά σιγά, η ψυχή είχε αρχίσει να μαθαίνει για ανώτερες πραγματικότητες. Είχε καταλάβει ότι ο κόσμος των αισθήσεων δεν ήταν το μόνο που υπήρχε. Έτσι είχε αρχίσει να ψάχνει για έναν τρόπο πέρα. Είχε δοκιμάσει τη γλώσσα, τις λέξεις και τη σκέψη. Την είχαν φέρει πιο κοντά στην πατρίδα της. Αλλά δεν θα μπορούσαν να την είχαν φέρει μέχρι το τέλος. Έτσι η ψυχή έκλαψε. Έχει κλάψει. Ακόμα κλαίει. Στη συνέχεια, όμως, μετά από μακρές και επίπονες δοκιμασίες, είδε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει δεν ήταν να σκεφτεί ή να μιλήσει. Έπρεπε να είναι.
Τώρα, η ψυχή είδε. Η ψυχή επέστρεψε — στην αγαπημένη της πατρίδα.
Comments